En het geschiedde in die dagen. Een modern kerstverhaal uit Syrië.

‘Hallo, ik ben Hassan, ik ben gevlucht uit Syrië zoals zovelen met mij. Ik heb in Nederland tijdelijk een veilige haven gevonden. Ik woon in de duinen vlakbij zee. Prachtige, rustige omgeving. Ik ben Allah hiervoor zeer dankbaar. En de IND natuurlijk, die mij een tijdelijke verblijfsstatus heeft toegekend. Tijdelijk, want zo Allah het wil, komt er weer vrede in Syrië en kan ik naar huis.
Omdat ik halsoverkop moest vluchten heb ik mijn gezin niet mee kunnen nemen. De pijn en zorg daarover draag ik bij mij, dag in dag uit. Ik heb een vrouw en drie kleine kinderen. Ik heb hen al anderhalf jaar niet gezien. Mijn gezin bevindt zich in door Islamitische Staat gecontroleerd gebied. Zodra mij een voorlopige verblijfsvergunning was toegekend, heb ik gezinshereniging aangevraagd. Omdat mijn kinderen niet in het bezit zijn van identiteitsbewijzen, zal eerst bewezen moeten worden, dat zij echt mijn kinderen zijn. Hiervoor moeten ze naar buurland Turkije reizen om een DNA-test te ondergaan op de Nederlandse ambassade in Ankara’.

Hassans gezin heeft een afspraak op de ambassade in Ankara die ook voor een uitnodigingsbrief zorgde. Het ‘enige’ wat ze moeten doen is vanuit IS-gebied via door rebellen gecontroleerd gebied naar de Turkse grens reizen, om daar toegelaten te worden tot Turkije om verder te kunnen gaan naar Ankara. Oh ja, een kind van Hassan is zwaar gehandicapt.

Ze mogen niet door

Na herhaalde mislukte pogingen om IS-gebied uit te komen, 500 km enkele reis, is het gezin inmiddels in rebellengebied gearriveerd. Wat een opluchting. Alle bezittingen van het gezin zijn verkocht. Het gezin kan niet meer terug naar huis. Vrijwel dagelijks gaan ze naar de Turkse grens en laten ze de uitnodiging van de ambassade zien, maar ze worden niet doorgelaten. Wel mag moeder met het gehandicapte kind even door de poort naar de medische post aan de Turkse kant van de grens, maar de andere twee kleine kinderen moeten voor het hek wachten, want dan weet de zwaarbewapende grenspolitie tenminste zeker dat moeder weer teruggaat. Wat een gelukkige hereniging met Kerstmis in het veilige Holland zou kunnen zijn, dreigt te ontaarden in een drama.

Als medewerker van Vluchtelingenwerk ben ik nauw betrokken bij dit gezin. De angst en de zorgen die ze kennen relativeren enorm mijn eigen angst en zorgen over oorlog, terreurdreiging en de komst van vluchtelingen naar ons land.  In Nederland kan ik in vrijheid kan leven en er zijn genoeg mogelijkheden om gezinnen als dat van Hassan te helpen. Tenslotte heeft ieder mens recht op een gezinsleven. Om met Hassan’s woorden te spreken: Inshallah!