Waarom Ter Apel me zo raakt!

Vanmorgen fietste ik met mijn dochters naar de Geertekerk. Aan mijn stuur bungelde een tasje, daarin zat een herenregenjas. Die vond ik gister op zolder en kon nog mooi mee met een actie voor de asielzoekers in Ter Apel, waarvan het inleverpunt vlakbij de kerk is. In Ter Apel slapen nog steeds mensen buiten voor de poorten en de herfst lijkt nu toch echt ingezet. De situatie in Ter Apel raakt me. In mijn werk met getraumatiseerde vluchtelingen en asielzoekers heb ik er mee te maken. Ik ken de ins- en outs en weet hoe mensen, op zoek naar bescherming in een onveilige en onzekere  situatie als deze lijden, met alle mogelijke gevolgen van dien.

Al maanden geleden merkten we aan alle kanten dat Ter Apel aan het overlopen was. Ouders met jonge kinderen sliepen weken in tenten op het terrein die waren neergezet door de COA. Het was toen nog koud ’s nachts. Mensen zaten weken in gymzalen zonder toegang tot informatie, zorg of iets van dagbesteding te wachten tot ze zich mochten melden. NGO’s waarschuwde de overheid: doordat zoveel voorzieningen gesloten waren in de covid – periode was er nu te weinig capaciteit en dat probleem zou toenemen. Er kwam geen antwoord en toen kwam het moment dat er mensen voor de poorten moesten gaan slapen en de situatie in Ter Apel dagelijks nieuws werd.

Wat draagt je?

In de Geertekerk was het startzondag. Een plek die mij altijd troost biedt. De verstilling en de muziek. De preek ging over het thema: wat draagt je? Een vraag die ik ook, soms in een iets andere vorm stel aan de mensen met wie ik werk: Hoe houd je het vol? Wat geeft jouw leven zin? Waar krijg je hoop van? Ik krijg vaak verassende antwoorden die me ontroeren of nederig maken. Ik realiseer mij ook even wat voor lastige vragen ik stel.

Zelf vind ik best lastig om onder woorden te brengen wat mij draagt. Een gevoel van onvoorwaardelijk liefde en rechtvaardigheid, maar echt concreet kan ik het niet maken. De situatie in Ter Apel gaat tegen alle rechtvaardigheid in en waarschijnlijk is dat ook een van de redenen waarom het mij zo raakt.

Naastenliefde

De predikant vertelde over zijn grootouders die in de oorlog een joods kind bij hen lieten onderduiken en minder dan tien jaar later een kind uit Oost-Duitsland enkele maanden in huis namen om bij hen aan te sterken. Beiden een enorme daad van naastenliefde als je het mij vraagt. Het een met gevaar voor eigen leven en het ander lag enorm gevoelig, want wie nam nou een kind van de vijand in huis? De medemenselijkheid stond voor hen voorop.

De situatie in Ter Apel ligt politiek gevoelig. Dat maakt alles wat we erover zeggen snel een politieke kleur of mening krijgt. Terwijl ik denk en hoop dat we ons gedragen door rechtvaardigheid en naastenliefde een voorbeeld zouden kunnen nemen aan de grootouders van onze predikant en ook de medemenselijkheid voorop zouden moeten stellen. Gaan we als Remonstranten hulp bieden of ons uitspreken? Ik doe mee!

Eva Heezemans