Vluchtelingen mogen geen nummer worden

De Nacht van de Vluchteling viel dit jaar in het water door corona. Het idee van de Nacht is om als groep 40 km te lopen en zo sponsorgeld in te zamelen voor Stichting Vluchteling. Maar dit jaar kon dat niet als groep en moesten de deelnemers individueel kilometers maken. Het team Remonstranten was teleurgesteld, maar een aantal van hen liep toch onversaagd flinke afstanden.

Roosmarijn Luiken
‘Het onderwerp had al mijn aandacht, ik ben vaste donateur van een aantal stichtingen die zich voor vluchtelingen inzetten. Ik wilde sowieso al eens meelopen met de Nacht van de Vluchteling. Ik had me verheugd om dat als team te doen, maar dat kon helaas niet. Wandelen kost veel tijd, ik wil die tijd geven om me te realiseren hoe verschrikkelijk en zwaar de omstandigheden voor vluchtelingen zijn. En met deze tocht geven we een maatschappelijk signaal af; veel burgers vragen om een beter en humaner beleid voor vluchtelingen.’

Khaled Salhani
‘Ik deed voor de vierde keer mee, nu dus individueel. Sinds de lockdown liep ik iedere week wel anderhalf uur, in totaal dus veel meer dan 40 kilometer. Ik ben zelf als vluchteling uit Syrië naar Nederland gekomen. Tijdens het wandelen was ik soms heel bewust bezig en kwamen de herinneringen aan mijn eigen vlucht weer terug. En dacht ik aan de mensen die nu nog in tenten leven. En soms zette ik muziek op mijn oren en verdween ik helemaal in de muziek. Mijn doel is om bewustzijn te creëren voor het lot van vluchtelingen, om het beeld tegen te gaan dat het allemaal gelukszoekers zijn. Dat doe ik ook op persoonlijk niveau. Ik organiseer maaltijden waar Syriërs en Nederlanders elkaar kunnen ontmoeten en over elkaar kunnen leren.

Gerard van den Berg
‘Ik ben een wandelaar. Deze zomer liep ik in Drenthe een week lang het Westerborkpad, dat van Amsterdam naar Westerbork loopt. Onderweg zijn verhalen te horen van en over mensen die naar Westerbork zijn overgebracht en vandaar zijn getransporteerd naar vernietigingskampen. Mensen werden in die kampen ontmenselijkt, ze waren niet meer dan een nummer. Ik ben ook storyteller, ik geloof in de kracht van verhalen, dan krijgt iemand een gezicht. Hoe gaan wij om met vluchtelingen? Zij mogen geen nummer worden, ik wil ze een gezicht geven. Daarom liep ik mee.’

Annie Schalkwijk
‘De Nacht van de Vluchteling is water naar de zee dragen, dweilen met de kraan open, maar niks doen is voor mij geen optie. Ik volg een zen-boeddhistisch pad en heb geleerd dat we onder de motorkap allemaal hetzelfde zijn. Ik ben een drupje in de eeuwigheid die ertoe doet. Ik zit stil en zet me open, zodat iets anders het werk kan doen. Maar ondertussen maak ik keuzes over wat ik eet en hoe ik mij kleed en maak ik ook politieke keuzes waaruit mijn solidariteit met vluchtelingen blijkt. In 2015 tijdens de vluchtelingenhausse heb ik tien van hen gecoached bij hun integratie in Nederland. Indrukwekkend was dat, vluchtelingen hebben mijn hart gestolen. Ik vind dat zij rechtvaardig behandeld moeten worden en dat ze recht hebben op een veilige plek.’