Trump of niet: de verandering komt

Teleurgesteld, beduusd en beducht voor wat er gaat komen. Dat was mijn eerste reactie. De verkiezingen in de Verenigde Staten van Amerika zijn gehouden en er is een winnaar. Het was spannend tot een uur of twee ‘s nachts. Mijn favoriete kandidaat heeft niet gewonnen, tot verrassing van velen, inclusief mijzelf. De komende dagen zullen we worden doodgegooid met evaluaties en commentaren waarom het zo heeft moeten zijn. En waarom Hillary Clinton in zoveel staten nipt verloor. Maar daar wil ik het niet over hebben. Er zijn mensen die dat beter kunnen dan ik. Kijk maar eens op de website van The New York Times, The New Yorker en mijn favoriet fivethirtyeight.com. Vanochtend liep ik naar mijn werk en ik realiseerde me dat de wereld nog steeds bestaat. De zon komt nog steeds op in het oosten en geeft warmte en licht. Iets dat ik vanochtend hard nodig had. Maar dat betekent niet dat er niets veranderd is.

Voor mij betekent deze verkiezing dat de coalitie van de blanke man (met witte privileges) in de VS nog steeds genoeg macht heeft om een coalitie van vrouwen en minderheden te verslaan. Dat geld, status en tot een bepaalde groep horen belangrijker is dan ideeën. Dat groepen mensen “feiten” kunnen verzinnen en dat de waarheid niet altijd waarde heeft. Het betekent dat de Verenigde Staten gekozen hebben voor angst, verdeling en isolatie. Het idee van “ons” tegen “hun”. Voor mij is dat de grootste teleurstelling van deze verkiezing. Ik denk dat we, met alles wat er gebeurt in onze wereld in de laatste vijf jaar, nog weleens vergeten dat we allemaal mensen zijn. Weliswaar met verschillende ideeën en religies, maar MENSEN die, denk ik, fundamenteel allemaal hetzelfde willen: een huis, genoeg te eten en een veilige plek om te wonen en te werken onafhankelijk van etniciteit en religie. Helaas geeft de verkiezing van gisteren en de vele gebeurtenissen van de afgelopen jaren geen hoop dat dat ideaal dichterbij komt. Dus is het gemakkelijk om pessimistisch te zijn en het gevaar bestaat dat we onze menselijkheid verliezen. Maar er is hoop!

Geen seks zolang er gevochten wordt

Trump’s campagneslogan was: “Make America Great Again”. Voor velen betekent dat terug naar de jaren vijftig die hier een bijna mythische status hebben. De uitslag betekent ook dat het glazen plafond voor vrouwen nog steeds bestaat en dat gelijkwaardigheid tussen de seksen niet compleet is. De uitslag is zeker een stap terug, maar er zijn te veel mensen die een verandering willen zien, vooral de Millennialgeneratie. De meeste vrouwen, minderheden en mensen in de LGTBQ-community willen niet terug naar de jaren vijftig en willen verworven rechten niet opgeven. Dus gaat die verandering er komen, dat weet ik zeker. Er zijn te veel mensen net als ik, die geloven dat er idealen zijn die de moeite waard zijn om voor te vechten.

Toevallig is vrijdag deze week de opening van de theatervoorstelling Lysistrata op mijn Universiteit, geproduceerd en gespeeld door studenten. Het is een Griekse klassieker die het verhaal vertelt van vrouwen in het oude Griekenland die in staking gaan (geen seks zolang er gevochten wordt) om de mannen te overtuigen de oorlog te stoppen. Ik ben gevraagd door de studenten om Lampito te spelen, een vrouwelijke krijger.  Ik heb besloten die rol met verve te spelen, want het gevecht over gelijkwaardigheid, rechten en een open en tolerante samenleving is niet ten einde, hoewel dat op dit moment zo voelt.

Gebruik je kiesrecht!

Tot slot, gisteren kon ik hier niet stemmen want ik ben Nederlander (die, meestal, met veel plezier in Amerika woont en werkt) dus heb ik me maar geregistreerd voor de tweede Kamerverkiezingen in maart volgend jaar. Vond ik wel symbolisch. Nederland heeft een vergelijkbare patroon voor “ons” tegen “hun”. Een van de manieren om dat te stoppen is te stemmen en daarmee te zeggen: “Hier ben ik het niet mee eens en ik vecht om het te veranderen”. Dus Remonstranten, gebruik je kiesrecht, het is o zo belangrijk. De verkiezing in de VS laat dat zien.